Είναι η πρώτη φορά που αυτή η χώρα έχει αριστερή κυβέρνηση. Θυμάμαι τη μαμά μου να λέει «εγώ τους φοβάμαι τους αριστερούς» και δεν καταλάβαινα τι εννοούσε. Μια μέρα κοντά στις εκλογές ψιθύριζε «εμείς ούτε τη λέξη “αριστερός” δε λέγαμε, γιατί σ’ έπαιρναν απ’ το σπίτι και δεν ξαναγυρνούσες». Τότε για πρώτη φορά αναγνώρισα ότι ο φόβος της για τους αριστερούς δεν ήταν από πολιτική τοποθέτηση.
Πάντα η «Αριστερά» (εννοούμενη με την τελείως ευρύτερη έννοια) για εμένα είχε τη μυρωδιά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των τεχνών που ερέθιζαν, των χώρων που προκαλούσαν όμορφα όνειρα, των κινημάτων που ευχάριστα σε ανατρίχιαζαν, και γι’ αυτό αδυνατούσα να καταλάβω τον φόβο της μαμάς μου. Εγώ στους κόλπους της αριστεράς από πολύ μικρή έβρισκα τη μεγαλύτερη πιθανή αποδοχή της εποχής ως λεσβία. Θυμάμαι σε ένα φεστιβάλ του Ρήγα Φεραίου στη Νέα Σμύρνη, ήμουν 15 και μισό, κάπου στο 1985, εκεί συνάντησα σε μια ομιλία για πρώτη φορά τον Βαλλιανάτο, εκεί είδα για πρώτη φορά πολλές γυναίκες λεσβίες μαζί, να πλημμυρίζουν το οπτικό μου πεδίο. Μετά ήταν τα Εξάρχεια, τα τραπεζάκια του «βρωμιάρη» ενωμένα πολλά μαζί να φιλοξενούν γυναίκες σαν εμένα. Έφευγα κρυφά από το σπίτι, έπαιρνα το τρόλεϊ, και τα βήματά μου με τα αρβυλάκια διέσχιζαν με ορμή την Εμμ. Μπενάκη για να καταλήξουν σ’ εκείνα τα τραπεζάκια, για να δω λεσβίες, αδερφές, αναρχικούς, αριστερούς, μετανάστες και πρεζάκια. Μεγάλος χώρος, πολλές αποχρώσεις της αριστεράς, της αναρχίας, του φεμινισμού και του τότε ομοφυλόφιλου κινήματος. Βούταγα κι επέλεγα χρώματα κι απόψεις, διάλεγα συμμάχους, και συναρπαζόμουν από δυνατές σε λόγο γυναίκες που έκαναν παράλληλα την καρδιά μου να χτυπάει γρήγορα, και που συχνά φίλαγα στις τουαλέτες του «βρωμιάρη» με πάθος. Αυτή ήταν η πιο αληθινή πολιτική μου τοποθέτηση, να ανακατεύομαι πολιτικά με ομάδες, συζητήσεις, ιδεολογίες και να ακολουθώ την αυθόρμητη επιθυμία που πήγαζε από παντού στο σώμα μου, εκείνη της σεξουαλικής μου ταυτότητας να εκφραστεί, κι εκεί είχα βρει τον μοναδικό χώρο που προσέφερε κάθε είδους πνευματική και σαρκική τροφή σ’ ένα πιτσιρίκι αχόρταγο σαν κι εμένα. Για ‘μένα η «αριστερά» είναι σαν το ζεστό, στοργικό, φιλόξενο σπίτι της γιαγιάς, σαν το πρώτο μου ραντεβού, σαν την πρώτη μου επαφή με το πολυπόθητο υγρό γυναικείο φιλί. Τόσο ρομαντικά και τόσο αληθινά. Μην αφήνοντάς την χωρίς κριτική, μην αφήνοντάς με χωρίς παράπονα, όμως πάντα τόσο διευρυμένη για να χωράει καθετί διαφορετικό.
Αυτά ήρθαν στο μυαλό μου όταν ετοιμαζόμασταν να φτιάξουμε την αφίσα για το 9ο Outview Film Festival, σε μια εποχή όπου η Ελλάδα έχει για πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση. Μετά ξεπήδησε η ταινία «Pride», με ένα queer βραβείο στην αγκαλιά της από τις Κάννες. Μια αληθινή ιστορία «αγάπης» των ανθρώπων και των κινημάτων, επίκαιρη και σύγχρονη, κι ας διαδραματίστηκε τόσα χρόνια πριν. Μια ταινία που προσφέρει μια ρεαλιστική απάντηση στην ερώτηση «τι κάνουμε τώρα;». Ενωνόμαστε, ερχόμαστε κοντά, βλέπουμε τα κοινά μας όνειρα, βοηθάμε ο ένας τον άλλον. Μετά κατέφτασαν πολλές αγνές, αληθινές, δυνατές, απόλυτα queer ταινίες, πλημμύρισε ο σκληρός δίσκος με ανατρεπτικές οικογένειες, με πρωταγωνιστές που δε χωράνε σε φύλα, με έρωτες που δεν αντέχουν σε κλειστές φόρμες, με κινήματα που διεκδικούν και αντιστέκονται. Με έναν Φασμπίντερ και μια Σούζαν Σόνταγκ να μας θυμίζουν πως μπορείς να εξελίξεις τον κόσμο, με μια παιδική ταινία να αποδεικνύει πως εμείς μπορούμε να βελτιώσουμε τον κόσμο, με μια Σουηδική προσωπική επανάσταση αγάπης και αντίστασης όπου θριαμβεύει η θέληση και η αξιοπρέπεια. Μετά, ακόμα κι η μεγάλη μου τηλεόραση έλαμψε με την «Εθνική Ελλάδος» του Καπουτζίδη.
Όλα φέτος από μόνα τους έδειχναν αυτό το παλιό «σπιτάκι της γιαγιάς» που έλεγε «καλός άνθρωπος να είσαι, παιδάκι μου», χωρίς να διαχωρίζει φύλα, πολιτικές, θρησκείες, χρώματα, και που στην αγκαλιά της και στην καρδιά της χωρούσαν όλα. Αν δεν σας θίγω τα στενά πολιτικά σας πιστεύω, και χωρίς καμία πρόθεση να τοποθετηθώ σε κομματικές πρακτικές, χωρίς κανένα ίχνος στράτευσης ή συγκεκριμένης ανάλυσης, και χωρίς να μπλέκομαι με αριθμούς και νούμερα, επιτρέψτε μου να μπω στη φαντασία σας και να σας ζωγραφίσω ένα μεγάλο, ανθρώπινο, πολύχρωμο πλήθος να πορεύεται, να συναντιέται, να μοιράζεται, και να προσπαθεί να διορθώσει ό,τι έχουμε χάσει μέχρι σήμερα. Ονομάστε το όπως θέλετε, ανοίξτε το όσο επιθυμείτε, μην ξεχνάτε όμως να ενώνεστε, να συμπορεύεστε, να αντιστέκεστε και να συνδημιουργείτε. Εγώ έτσι έμαθα, έτσι ξεκίνησα, έτσι απόλαυσα, έτσι προσέφερα.
Νομίζω πως είναι απόλυτα δίκαιο και δικαιολογημένο σήμερα, σε μια περίοδο ύστατης κρίσης των πάντων και στο μεταίχμιο της κατάρρευσης, να θυμηθούμε και να αποδώσουμε φόρο τιμής σε εμάς, που πάντα πιστεύαμε στα μεγάλα, πολύχρωμα, ισότιμα κινήματα και να μας δώσουμε ελπίδα.
Διαβάστε αναλυτικά το φετινό μας πρόγραμμα, παραβρεθείτε στις ομιλίες, γνωρίστε από κοντά τους μαχόμενους καλεσμένους μας, στολίστε παντού την επικριτική μας αφίσα, παρακολουθήστε τις ανήσυχες ταινίες μας και τραβήξτε στα πνευμόνια σας ανάσες ανακούφισης και αισιοδοξίας. Ναι, μπορούμε να δημιουργήσουμε για όλο τον κόσμο έναν καλύτερο, ομορφότερο, υγιέστερο κόσμο.
Μαρία Cyber
Απρίλιος 2015
